ေခါင္းတိုင္သရဲႀကီး

ကြ်န္မမွာေတာ့ ေႀကာက္လြန္းလို႔ အသားေတြေတာင္ တစ္ဆက္ဆက္တုန္လို႔။ ဒါကို အေဖက ဆူခ်င္ေသးတယ္။ ကြ်န္မ အမွားဘာပါလို႔လဲ။ အိမ္မွာလဲ လူေတြကို စည္ေနလိုက္တာ နည္းတာမဟုတ္ဘူး။ အခ်ိန္က ည၁၀နာရီ၊ လေရာင္ကအရမ္းသာေနေပမဲ့လဲ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးေတြ တ၀င္း၀င္းနဲ႔ အိမ္ပတ္ခ်ာလည္မွာ ရွာေနႀကတာ။
.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'
ျဖစ္ပံုက ဒီလို။
ကြန္မတို႔ စက္ရံုေလးထဲမွာ ည ၇နာရီေလာက္ကစျပီး ကေလးေတြစုျပီး စက္ရံုမိန္းလမ္းမႀကီးေပၚ ထြက္ကစားတက္ႀကတယ္။ ျမ၀တီက ည ၉နာရီခြဲကားလာမွလူစုခြဲႀကတယ္။ အဲ့ကေလးေတြအထဲမွာမွ အတက္ႀကြဆံုးက ကြ်န္မ။ မိဘေတြအားလံုးက ကြ်န္မကို ကေလးေခါင္းသူႀကီးလို႔ေခၚႀကတယ္။ ကြ်န္မတို႔အဖြဲ႔ထဲမွာ ေလးႏွစ္သမီးကစလို႔ အရြယ္စံုရွိတယ္။ ထုပ္စီးတိုး၊ ေျခတစ္ေပါင္းက်ိဳး၊ ရုပ္ရွင္ဖြက္တမ္း၊ တီထိုးတာ စသျဖင့္ လူစုနဲ႔ ကစားလို႔ရသမွ်အကုန္ကစားတယ္။ ေခ်ာ္ေတြလဲႀက.. တစ္ခါ တေလမ်ားဆို ဒူးျပဲတာ အရိုးေတာင္ ေပၚတယ္။ တခါတေလ ဇာတ္လမ္းလဲျပန္မႀကည့္ႀကဘူး။ မိိဘေတြလာမေခၚႀကမခ်င္း အရိုက္အႏွက္ခံ ကစားႀကတယ္။

ကြ်န္မတိ္ု႔အိမ္ေလးက လမ္းမႀကီးက ခ်ိဳး၀င္၊ နည္းနည္းထပ္ေလွ်ာက္ျပီး ဘယ္ဘက္ကို ခ်ိဳး၀င္တဲ့ လမ္းေလးရဲ့ ထိပ္မွာ။ ညာဘက္မွာက ေရစင္ႀကီး။ အဲ့ဒီေရစင္ႀကီးက ေလးထပ္ရွိတယ္.. တစ္ထပ္ကို ၁၀ေပေလာက္ အျမင့္ရွိတယ္။ အေပၚဆံုးမွာမွ ေရကန္ႀကီးအႀကီးႀကီးတင္ထားတာမ်ိဳး။ ေလးထပ္လံုးက ေလွခါးနဲ႔ အဂၤေတတိုင္ေတြတန္းေတြကလြဲလို႔ အရွင္း။ တန္းေတြက တစ္ေပေလာက္အက်ယ္ပဲရွိတယ္။ ေန႔ဘက္ဆို ကြ်န္မတို႔အဲ့ေပေလးဆယ္ေလာက္ျမင့္တဲ့ တန္းေတြေပၚ ေျပးတမ္းလိုက္တမ္းကစားႀကတာ ျပဳတ္က်တယ္ဆိုတာ မရွိဘူး။ ညဘက္မ်ားေတာ့ ေယာက်ၤားေလးေတြေတာ့ တခါတေလ ဂီတာတက္တီးတက္တယ္။ ကြ်န္မကေတာ့ ညဘက္ဆိုအဲ့ေပၚေယာင္လို႔ေတာင္ ေမာ့မႀကည့္ရဲဘူး.. ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲနဲ႔ သရဲႀကီး ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနသလိုပဲ။ ပိုဆိုးတာ ကြ်န္မအခန္းေလးက အိမ္ရဲ့ညာဘက္ဆိုေတာ့ ျပဳတင္းေပါက္ကေန မႀကည့္ခ်င္လဲ ျမင္ေနရတာမ်ိဳး။

.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'

အဲဒီေန႔ညက ကစားျပီးလူစုလဲခြဲေရာ ကြ်န္မနဲ႔ တစ္လမ္းထဲ ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းရယ္၊ ကြ်န္မကစားတာကို လိုက္ေစာင့္ေပးတဲ့ ကြ်န္မ အမ၀မ္းကြဲရယ္ သံုးေယာက္။ လမ္းမႀကီးကေန ခ်ိဳးေကြ႔လိုက္တာနဲ႔ ကြ်န္မအမက စပ္စပ္စုစု ေရစင္ႀကီးေပၚေမာ့ႀကည့္ျပီးေျပာတယ္။

"ေရစင္ေပၚမွာ ေခါင္းတိုင္ႀကီး ရွိတာေတာင္ သတိမထားမိဘူး"

"ဟယ္ နဂိုထဲကကို မရွိတာ... ညေနကေတာင္မရွိဘူး တပ္လိုက္တာထင္တယ္"

ကြ်န္မအမ ေျပာတာကို ကြ်န္မလဲ ေရေရရာရာ မေျဖႏိုင္။ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းကလဲ သူလဲမေတြ႔မိဘူးတဲ့။ ဒါႀကီး ဘယ္လိုေရာက္လာလဲ မသိ။ ကြ်န္မတို႔ျမင္ေနရတာက ေရစင္ႀကီးရဲ့ ဟိုးအေပၚဆံုးကန္ႀကီးေပၚမွာ ေခါင္းတိုင္ရွည္ရွည္ႀကီး မဲမဲႀကီးတစ္ခု။ လက မသာတသာဆိုေတာ့ ၀ိုးတိုး၀ါးတား။

ကြ်န္မတို႔ေႀကာင္ႀကည့္ေနႀကတုန္း အဲ့ေခါင္းတိုင္ရွည္ရွည္ႀကီးက တစ္ေျဖးေျဖးေရြ႔လာတယ္။ ကြ်န္မတို႔ အဲ့ခ်ိန္အထိ ေႀကာင္ႀကည့္ေနႀကတုန္းပဲ.။ အဲ့အခ်ိန္မွာ ေခါင္းတိုင္ႀကီးက အေရွ႔ကို သိသိသာသာပိုတုိးလာတယ္.။ ဒါတင္မကေသးဘူး။ ရွည္ရွည္ႀကီးျဖစ္ေနရာကေန ပုတို၀င္သြားျပီး သူ႔ေဘးႏွစ္ဘက္ကေန အေတာင္ႀကီးေတြလို ျဖန္႔ထြက္လာတယ္။ အဲ့ေနာက္ကြ်န္မတို႔လဲ ဘာမွမသိေတာ့ဘူး။ နာမည္ေပါင္းစံုေအာ္ျပီးေျပးႀကတာ။ အမက အဲ့တုန္းက ၃၀ေလာက္ရွိျပီ။ သူလဲကြ်န္မနာမည္ကိုေအာ္ေအာ္ျပီး ေျပးတာ။ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းကလဲ လူေကာင္ကခပ္ေသးေသး။ လံုးေနတာပဲေျပးတာ။ ကြ်န္မတို႔အေတြးထဲမွာ အဲဒီဘာမွန္းမသိတာႀကီးက ပ်ံဆင္းလာျပီး ဂုတ္ခြစီးျပီး ဂုတ္ခ်ိဳးလိုက္မွာပဲဆိုတဲ့ တူညီတဲ့ အေတြးေတြ။

ကြ်န္မတို႔လဲ ဘယ္လိုက ဘယ္လို မျပန္ႀကေသးတဲ့ ကစားေဖာ္ေတြြဆီေရာက္သြားလဲမသိဘူး။ ေနာက္သူတို႔တို႔ေတြနဲ႔ အတူတူ တျခားလမ္းကပတ္ျပီး အိမ္ကို ျပန္လာႀကျပီး လူႀကီးေတြကိုေျပာ။ ဒဂယ္က ကြ်န္မတို႔ အာျပဲေတြနဲ႔ ေအာ္ျပီးေျပးႀကထဲက ပက္၀န္းက်င္ အိမ္ေတြအကုန္က ႀကားလို႔လူေတြက လမ္းေပၚေတြေရာက္ေနႀကျပီ။ ေနာက္ အေဖေရာ အကိုေတြေရာ ပတ္၀န္းက်င္ကလူေတြေရာ ေရစင္ေပၚေရာ အနီး၀န္းက်င္ေရာ ရွာႀကတာလဲ ဘာမွလဲ မေတြ႔ႀကဘူး.။ ကြ်န္မတို႔လဲ ငိုႀကတာ။ ကြ်န္မမွာေတာ့ ေႀကာက္လြန္းလို႔ အသားေတြေတာင္ တစ္ဆက္ဆက္တုန္လို႔။ ဒါကို အေဖက ဆူခ်င္ေသးတယ္။ ကြ်န္မ အမွားဘာပါလို႔လဲ။ အိမ္မွာလဲ လူေတြကို စည္ေနလိုက္တာ နည္းတာမဟုတ္ဘူး။ အခ်ိန္က ည၁၀နာရီ၊ လေရာင္ကအရမ္းသာေနေပမဲ့လဲ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးေတြ တ၀င္း၀င္းနဲ႔ အိမ္ပတ္ခ်ာလည္မွာ ရွာေနႀကတာ။ ဒါေပမဲ့ဘာမွမေတြ႔ႀကဘူး။

အဲဒီေနာက္ေန႔ကစျပီး ကြ်န္မအခန္းထဲလဲ မအိပ္ရဲေတာ့ဘူး။ အေဖ့အခန္းထဲသြားအိပ္တယ္။ အေဖကေတာ့ စိတ္ေတြတိုလို႔။ စက္ရံုထဲမွာ ဆိုးပါတယ္ ေပပါတယ္ ဆိုတဲ့လူေတြ အရက္သမားေတြေတာင္ လမ္းအစကေန စဆဲလာတာ အိမ္ေပါက္စီ စက္ရံုမႈးေတာင္မက်န္ဘူး။ နာမည္တပ္ျပီးဆဲလာတာ။ ကြ်န္မတို႔ အိမ္ေရွ႕ေရာက္တာနဲ႔ စက္ပိတ္လိုက္သလို တိကနဲရပ္သြားတာ အိမ္ကေနေက်ာ္သြားမွ ေနာက္တစ္အိမ္ကို ဆက္ဆဲတယ္။ အခုဒီေရစင္ေပၚက ဘာမွန္းမသိတာနဲ႔က်မွ သူ႔မွာဘာလုပ္ရမွန္းလဲ မသိေတာ့ဘူး။

.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'

ေနာက္ တစ္ပတ္ေလာက္ႀကာမွ ကြ်န္မအကိုေတြ အိမ္ကိုရီေမာျပီး ျပန္လာႀကတယ္။ ျပီးေတာ့ ကြ်န္မကို ရီႀကတာဆိုတာ။ ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ အဲ့ေခါင္းတိုင္ႀကီးဟာေလ။ ကြ်န္မတို႔ အိမ္ ၂အိမ္ေက်ာ္ေလာက္က အကိုႀကီး။ သူက ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္ႀကီး။ သူ႔ဟာသူ ေရစင္ေပၚတက္ေနတုန္း ကြ်န္မတို႔သံုးေယာက္ လာေနတာကိုျမင္လို႔ႀကည့္ေနတုန္း ကြ်န္မတို႔ကလဲ ဓါတ္တိုင္ေအာက္ေရာက္ေနတာဆိုေတာ့ အေပၚကေန သူက အကုန္ျမင္ေနရတယ္.. ေနာက္ျပီး သူ႔ဟာသူ ေရွ႔ကိုဆက္ေလွ်ာက္လိုက္ျပီး အက်ီၤကို ရင္ဘက္ ဆြဲဖြင့္ျပီး တံေတြးေထြးလိုက္တာတဲ့။ ကြ်န္မတို႔ မ်က္စိထဲေတာ့ သူက အေတာင္ပံႀကီးျဖန္႔လိုက္ျပီး ပု၀င္သြားတာေပါ့။ သူလဲ ကြ်န္မတို႔ ဖေနာင့္နဲ႔တင္ပါးတစ္သားထဲက်ေအာင္ေျပးတာ ျမင္ေတာ့မွ ရီလိုက္တာဆိုတာ ထိမ္းမရဘူးတဲ့။ ေနာက္လူေတြလိုက္ရွာႀကေတာ့ သူက အုတ္ေဘာင္ေလးနဲ႔ကြယ္ျပီး လွဲအိပ္ေနလိုက္ေတာ့ လူေတြက မေတြ႔လိုက္တာတဲ့။

အဲဒါလဲသိေရာ ကြ်န္မတို႔ေတြလဲ ရွက္လိုက္ႀကတာ၊ စိတ္ေတြလဲ တိုလိုက္ႀကတာ။ သူကေရာ ဘာကိစၥ တံေတြးေထြးတာ ေကာင္းေကာင္းမေထြးပဲ အက်ီၤက ျဖန္႔လိုက္ရေသးတာလဲ.။ တစ္ကထဲမွ။ ကြ်န္မလဲ ေနာက္ရက္ေတြ ကိုယ့္အခန္းကိုယ္ျပန္အိပ္။ ကြ်န္မ အမလဲ ရွက္လြန္းလို႔ဆိုျပီး ရြာျပန္သြားတဲ့အထိပဲ.။ ကဲ။ အဲ့ေခါင္းတိုင္သရဲႀကီးဟာေလ။
.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'

ေပ်ာ္ရာမွာသာ

နင္က ငါ့နားခိုရာ မိုးေကာင္းကင္ႀကီးပါ။
ဒါေပမဲ့ နင့္ရဲ့ အညိွးတႀကီးမိုးေတြကေန ကာကြယ္ေပးမဲ့ ထီးကေလးရွိလာတဲ့အခါ။

နင္က ငါမွီတြယ္ရာ ကမၻာေျမျပင္ႀကီးပါ။
ဒါေပမဲ့ နင့္ရဲ့ ႀကမ္းတမ္းမာေႀကာတဲ့ ဆူးေျငာင့္ျခိဳင့္ခလုတ္ေတြကေန ကာကြယ္ေပးမဲ့ ဖိနပ္ေလး ရွိလာတဲ့အခါ။

နင္ဟာ ငါအပန္းေျဖစရာ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးပါ။
ဒါေပမဲ့ နင့္ရဲ့ ရက္စက္တဲ့ လွဳိင္းလံုးေတြေအာက္နစ္ျမဳပ္မသြားေအာင္ ကာကြယ္ေပးမဲ့ ေလွငယ္ေလး ရွိလာတဲ့အခါ။

နင္ဟာ ငါအသက္ရႈရွင္သန္ရာ ေလထုႀကီးပါ။
ဒါေပမဲ့ နင့္ရဲ့ မာန္ဟုန္ျပင္းျပင္း ေလမုန္တိုင္းဒါဏ္က ကာကြယ္ေပးမဲ့ တံတိုင္းငယ္ေလးရွိလာတဲ့အခါ။

ငါေလ.......
နင့္ရဲ မိုးေတြ အက္စစ္ျဖစ္ေနပါေစ ငါျမိဳခ်မိမွာပါ။

ငါေလ......
ဆူးေျငာင့္ခလုတ္ေတြေပၚပဲ ႏွစ္ျခိဳက္စြာ အိပ္ေမာက်ခ်င္တာပါ။

ငါေလ......
နင့္လွဳိင္းလံုးေတြႀကား ကူးလူးေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္တဲ့ ေရသူမေလးပဲ ျဖစ္ခ်င္တယ္။

ငါေလ......
နင္ေလႏွင္ရာ လြင့္ေနမဲ့ ရြက္၀ါကေလးပဲ ျဖစ္ခြင့္ရမယ္ဆိုေလ။

ငါေလ......
ငါ နင့္တစ္ေယာက္သာ ထာ၀ရခ်စ္ခ်င္တာပါ။။

ကြ်န္မနဲ႔ ေယာက်ၤားနဲ႔မိန္းမ

ကြ်န္မက မိန္းမ၀ါဒီတစ္ေယာက္လည္းမဟုတ္ပါဘူး.. မိန္းကေလးမွေကာင္းတယ္.. မိန္းကေလးမွမွန္တယ္ဆိုတဲ့ အတင္းကန္႔လန္႔တိုက္ ေတြးေခၚေနတဲ့ သူတစ္ေယာက္လဲ မဟုတ္ပါဘူး.. ကြ်န္မအယူအဆအေနနဲ႔ ေယာက်ၤား မိန္းမဆိုတဲ့ Gender ၂ခုထဲ (ထိုင္းက third gender ေတြကေတာ့ ခြ်င္းခ်က္ေပါ့ေလ) ႀကည့္ျပီးမဆံုးျဖတ္တက္ဘူး.. အားလံုးဟာ လူတစ္ဦးခ်င္းဆီနဲ႔ပဲ ဆိုင္တယ္ ထင္တာပဲ... ကြန္မ ဗုုဒၶျမတ္စြာဘုရားကို ကိုးကြယ္ပါတယ္.. ကြ်န္မ အေဖ့ကို သိပ္ခ်စ္ပါတယ္..ကြ်န္မမွာ ေယာက်ၤားေလးသူငယ္ခ်င္းအလြန္မ်ားပါတယ္.. ဒါေပမဲ့ ပက္၀န္းက်င္ရဲ့ ေယာက်ၤားမိန္းမ အေပၚမွာ ခြဲျခားထားတဲ့ သေဘာတရားေတြကေတာ့ ကြန္မကို အေတာ္စိတ္ပ်က္ေစတယ္။

ေယာက်ၤားေလးေျပာေတာ့သတင္း ... မိန္းကေလးေျပာေတာ့အတင္း။
ေယာက်ၤားေလး ေဆးလိပ္အရက္ေသာက္ေတာ့ အလုပ္ပင္ပန္းလို႔ ... မိန္းကေလးေသာက္ေတာ့ မိန္းမပ်က္။
ေယာက်ၤားေလးဆိုးေတာ့ သားေယာက်ၤားေလးပဲ မထူးဆန္းပါဘူး ... မိန္းကေလးဆိုးေတာ့ မိန္းမတန္မဲ့ေအ။
ေယာက်ၤားေလး ပိုက္ဆံျဖဳန္းေတာ့ အေပါင္းအသင္းနဲ႔ဆံုေတာ့လဲ ... မိန္းကေလးသံုးေတာ့ စီစီစစ္စစ္မရွိဘူး။
ထားလိုက္ပါ။ ဒါေတြကေတာ့ အဓိက ျမန္မာျပည္ကလူေတြ သက္မွတ္တာေတြ။ ဆိုးတာက အိမ္ေထာင္ေရးေလာကမွာ ဒါမ်ိဳးအေတြးအေခၚေတြကို ဆြဲယူလာတက္တာ သိပ္ဆိုးတာပဲ။ ခုေခတ္ႀကီးမွာ အိမ္ေထာင္သည္မိန္းမလို႔ျဖစ္လာရင္ မိသားစု တာ၀န္ကို တစ္ဖက္တစ္လမ္းက ကူညီတဲ့အေနနဲ႔ အလုပ္ထြက္လုပ္ႀကရတယ္။ ေမာင္တစ္ထမ္းမယ္တစ္ရြက္ေပါ့ေလ။ ေဟာ ပိုက္ဆံရွာေတာ့ ေမာင္တစ္ထမ္းမယ္တစ္ရြက္၊ အိမ္အလုပ္လဲက်ေရာ ဒါမိန္းမအလုပ္တဲ့။ ကေလးထိမ္းဖို႔လဲ မိန္းမအလုပ္။ ႀကားထဲက သူတို႔ကို ျပဳစုရေသး။ ဒါက်ေတာ့ ေမာင္က ၀င္မထမ္းေတာ့ဘူးလား..။ မိန္းမက အလုပ္က ပင္ပင္ပန္းပန္းျပန္လာ အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ ကေလးထိမ္း.. အ၀တ္ေလွ်ာ္ .. ထမင္းဟင္းခ်က္.. ေယာက်ၤားက်ေတာ့ ေယာက်ၤားသဘာ၀ အိမ္ေရွ႔ခန္႔ခန္႔ႀကီးစာအုပ္ထိုင္ဖတ္ရင္ဖတ္ မဟုတ္ရင္ လဘက္ရည္ဆိုင္ အရက္ဆိုင္သြား။ ဒါေတာင္ ပိုက္ဆံရွာတာပဲ ေက်းဇူးတင္ရဦးမလိုလို။ တခ်ိဳ႔ေယာက်ၤားေတြက်ေတာ့ ပိုက္ဆံလဲမရွာ အိမ္အလုပ္က်ေတာ့လဲ မိန္းမအလုပ္ပဲ..။ ႏိုင္ငံေရးေတြေျပာျပီး ေဟးလား၀ါးလား လူတြင္က်ယ္လုပ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ဟုတ္လွျပီထင္ေနႀကတယ္..။ ဘယ္ေလာက္ပဲဟန္ေဆာင္ေကာင္းေကာင္း မိန္းမလုပ္စာထိုင္စားေနတဲ့ ေယာက်ၤား ဘယ္သူမွအထင္မႀကီးဘူး။

ေနာက္တစ္ခုက ကြ်န္မဖတ္ဖူးတဲ့ မဂၢဇင္းတစ္အုပ္ထဲမွာ အဲဒီလူကကုန္တင္ကားေမာင္းတယ္။ အေ၀းေျပးကားဆိုေတာ့ အိမ္က ထြက္ျပီဆို ၂ပတ္ေလာက္ႀကာတက္တယ္.။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ရယ္စရာတို႔ ေသာႀကာမဂၢဇင္းတို႔မွာ သေဘာၤသားအေတြ႔အႀကံဳေတြေရးတဲ့ သေဘၤာသားအျငိမ္းစား စာေရးဆရာတစ္ေယာက္။ သေဘာၤသားဆိုေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့။ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီႀကာတက္တာ။ ေဟာ.. အဲဒီမွာပဲ အဲ့ဆရာႏွစ္ေယာက္လံုးဟာ ေယာက်ၤားေလးဆိုတာ လိုအပ္တယ္ဆိုတဲ့ အေႀကာင္းျပခ်က္နဲ႔ မိန္းမတကာနဲ႔ ရႈပ္ပါတယ္။ ဒါေတြကို သူတို႔ကိုယ္တိုင္ကို လူတကာဖတ္တဲ့ မဂၢဇင္းထဲ ဂုဏ္ယူ၀ံ့ႀကြားစြာေရးထားတာပါ။ အိမ္ကမိန္းမကေတာ့ သူ႔ေယာက်ၤားေရးတာေတြပဲ မဖတ္တာလား။ ေႀကာက္လို႔ပဲ ညိမ္ခံေနႀကသလားေတာ့မသိဘူး။ ကြ်န္မေျပာခ်င္တာက လူႏွစ္ေယာက္ခြဲေနႀကရျပီဆို တစ္ေယာက္ပဲေ၀းတာလား.. က်န္ခဲ့တဲ့သူလဲ ေ၀းတာပဲ။ သူတို႔လိုပဲ မိန္းမေတြသာ ေနခဲ့ရင္ ေလာကမွာ လူသတ္မႈေတြကို တန္းစီေနမွာပဲ။ သေဘၤားသားမိန္းမေတြ ေဖာက္ျပန္တဲ့စာမ်ိဳးေတြ ခဏခဏဖတ္ဖူးတယ္။ အဲ့သေဘၤားသားေတြက်ေတာ့ေရာ ေဖာက္ျပန္တယ္လို႔မေခၚဘူးလား(သေဘၤာသားတိုင္းကိုမဆိုလိုပါ)။

ကြ်န္မတေလာက အေမနဲ႔ အေမ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ေလဆိပ္လိုက္ပို႔တယ္။ သူ႔ေယာက်ၤားနဲ႔ ကေလးေတြလဲ ပါတယ္။ အဲ့ဒီအန္တီတစ္ေယာက္ပဲ ျပန္တာပါ။ ၀ိတ္ေတြခ်ိန္ဖို႔လဲ ျဖစ္လာေရာ ထေရာ္လီေပၚကေန မိန္းမကအတင္းမႏိုင္မနင္းတစ္ေယာက္တည္းဆြဲခ်ျပီး ခ်ိန္။ တင္ေတာ့လဲ ထိုနည္းလည္းေကာင္း။ အေမတို႔ကပဲ မေနႏိုင္လို႔၀င္လုပ္ေပးရတယ္။ သူ႔ေယာက်ၤားကေတာ့ ေဘးမွာ မိန္႔မိန္႔ႀကီးလက္ပိုက္ျပီး ရပ္ႀကည့္ေနတယ္။ တုတ္တုတ္ေတာင္ မလႈပ္ဘူး.။ ကြ်န္မကလဲ အဲ့ခ်ိန္အနားမရွိေတာ့ အေမနဲ႔ အေမ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ျပန္ေျပာျပတာပါ.။ သူ႔ေယာက်ၤားသာ အဲလိုလုပ္လို႔ကေတာ့ အမႈံ႔ႀကိတ္ပလိုက္မယ္တဲ့။

အဓိကကေတာ့ လူတစ္ဦးခ်င္းဆီႀကည့္လို႔ ဒီလူစိတ္ထားေကာင္းတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေယာက်္ားမိန္းမ ခြဲျခားခ်က္ေတြထဲက ရုန္းမထြက္ႏိုင္သမွ် ဒီလူဟာ ေယာက်ၤားေကာင္းမျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ တစ္ခါတေလ ေယာက်ၤားေတြ သိသင့္တယ္ ထင္တယ္.။ သူတို႔အလုပ္လုပ္တာက တစ္ရက္မွာ ၈နာရီ.။ အလြန္ဆံုး ၁၂ နာရီ။ မိန္းမေတြမွာေတာ့ တစ္ရက္ကို ၂၅ နာရီေလာက္ လုပ္ေနရတယ္လို႔မ်ားေျပာရင္ ဒါပဲ မိန္းမေတြ ကိုယ့္ဘက္ကိုယ္ယက္တက္တာလဲ မိန္းမေတြလို႔မ်ား ျပန္ေျပာမလားမသိဘူး။

ကြ်န္မ ေႀကာက္တက္လာျပီ

ကြ်န္မတို႔ငယ္ငယ္တုန္းက တပ္မေတာ္သားႀကီးေတြနဲ႔ ရန္ျဖစ္ဖူးတယ္။ ရွိလွမွ ကြ်န္မ အသက္ ၇ႏွစ္ေပါ့။ ကြ်န္မတို႔ ေက်ာင္းနဲ႔ စစ္တပ္၀န္းက ကပ္ရက္။ အလယ္မွာ ျခံစည္းရိုးေတာ့ ၂ထပ္ကာထားတယ္ထင္ရဲ့။ စစ္တပ္၀န္းထဲမွာ ဇီးခ်ိဳသီးပင္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုရွိတယ္။ ျခံစည္းရိုးက ၂ထပ္ဆိုေပမဲ့ သံဆူးႀကိဳးေတြနဲ႔ ကာထားတာဆိုေတာ့ ကြ်န္မတို႔ ကိုယ္လံုးေသးေသးေလးေတြအတြက္ေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ၀င္ထြက္ႏိုင္တယ္။ ေန႔လည္ခင္း ထမင္းစားခ်ိန္ဆို ကြ်န္မတို႔ေတြအဖြဲ႕လိုက္ႀကီး စပ္တပ္၀န္းထဲခိုးခုိး၀င္ျပီး ဇီးသီးေတြေကာက္ႀကတယ္။ တစ္ခါတေလ စစ္သားႀကီးေတြက ေတြ႕ေပမဲ့ မျမင္သလိုပဲ ေနေပးႀကပါတယ္။ မမွားဘူးဆို အဲ့နားက စစ္တပ္အိမ္သာေတြ ရွိတဲ့ဘက္နားပဲ။

တစ္ရက္ေတာ့ ကြ်န္မတို႔ ဇီးသီးေတြအလုအယက္ေကာက္ေနႀကတုန္း စစ္သားသံုးေလးေယာက္ေရာက္လာျပီး ကြ်န္္မတို႔ကို ေအာ္ေတာ့တာပဲ။ ကြ်န္မတို႔ကလဲ ကိုယ္ကလဲ မွားေသး။ အေျပာေတာ့မခံဘူးဆိုတာမ်ိဳး။ လူေတြကျဖင့္ စစ္သားႀကီးေတြ ခါးေလာက္ ရွိတယ္။ သူတို႔ တစ္ခြန္းႏွစ္ခြန္းပဲ ေျပာရေသး။ ကြ်န္မတို႔ျပန္ေအာ္တာ သူတို႔ ဘာမွကို ျပန္ေျပာခ်ိန္မရလိုက္ဘူး။ျပီးေတာ့ ေျပးႀကတာ ျခံစည္းရိုးနဲ႔ စကပ္ေတြလဲညိျပီးျပဲ။ ဖီးသီးေတြကေတာ့ တစ္လံုးမွ မက်က်န္ေစရဘူး။ အဲ့ေလာက္ အစားမက္ႀကတာ။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္လဲက်ေရာ ကြ်န္မတို႔ ဇီးသီးခိုးေကာက္တဲ့ လက္ေလးေတြ ဘယ္ႏွခ်က္လဲ မသိရိုက္ခံႀကရပါတယ္။ စစ္တပ္က ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကို လာတိုင္လို႔တဲ့။ ဒါလဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါပဲ။ ရိုက္ရိုက္ေပါ့။ တစ္ျပိဳင္ထဲေတာ့ ကတိေပးႀကတာပဲ ေနာက္ မလုပ္ေတာ့ပါဘူးလို႔။

အဲ.. ညေနက်ေတာ့မွ။ အဲဒီမွာ စေတြ႔ေတာ့တာပဲ။ အိမ္ေပၚလဲတက္ေရာ စစ္သားႀကီး(ဘိုႀကီးေတြလား မမွတ္မိေတာ့) ၃ေယာက္လား ေလးေယာက္လားမသိ။ အိမ္ေပၚမွာ ငုတ္တုတ္။ အဲ... ထိုင္ခံုေတြေပၚ ထိုင္ေနတာပါ။ေန႔လည္က ကြ်န္မတို႔ကို ေအာ္တဲ့ စစ္သားႀကီးေတြလဲ ပါရဲ့။ ဇီးသီး၀င္ေကာက္တာ ဒီစက္ရံုထဲက ကေလးေတြမွန္း ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးဆီကေန သိလိုက္ရလို႔တဲ့ေလ။ ကြ်န္မေတာ့ ဂရုေတာင္ မစုိက္ဘူး။ ေကာ့ေကာ့ ေကာ့ေကာ့နဲ႔ အိမ္ထဲ၀င္သြားလိုက္တယ္။ အေဖရွိတယ္ေလ။ အေဖရွိရင္ ကြ်န္မ ဘာမွမေႀကာက္ဘူး။ စစ္သားႀကီးေတြက စက္ရံုကိုလာတိုင္ေတာ့ အေဖ့ကို လာတိုင္ႀကတာကိုး။ အဲ့က်မွ သူတို႔လာတိုင္တဲ့ကေလးက အေဖ့သမီးမွန္းသိႀကတယ္တဲ့။ အဲ့ေတာ့လဲ သူတို႔က စစ္တပ္ဆိုတာ အႏၱရာယ္မ်ားလို႔ ကေလးေတြအတြက္စိုးရိမ္လို႔ သတိေပးရတာေပါ့။ အေဖ့ကိုလဲ ဆရာခ်င္းထပ္ေအာင္ ေခၚသြားႀကေသး။

အဲ့တုန္းက ဗိုလ္ႀကီးတစ္ေယာက္ဟာ အင္ဂ်င္နီယာအရာရွိတစ္ေယာက္ကို မေႀကာက္ေတာင္ ရိုေသသမႈရွိတယ္။ ေလးစားစိတ္ရွိတယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ျမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးဆိုတဲ့ ေပ်ာ္စရာနတၱိေနရာေတြကို ကြ်န္မတို႔ အေျခခ်ေနထိုင္လာတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ အေဖဟာလဲ ဘာမဟုတ္တဲ့ ဗိုလ္(တိတိက်က်ေျပာရရင္ေတာ့ ဗုိျပဳတ္)ဆိုတဲ့ ေျချပတ္တစ္ေယာက္ရဲ့ တိုက္ခိုက္မႈကို အလူးအလဲ ခံခဲ့ရဖူးတယ္။ ကြ်န္မတို႔လဲ ဗိုလ္ႀကီးေတြ ေသနတ္ႀကီးေတြနဲ႔ ယူနီေဖာင္းနဲ႔ လူေတြေတြ႕ရင္ ေခါင္းေလးငဲ့ျပီး ရင္တဒိန္းဒိန္းနဲ႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခဲ့ရတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ အႀကီးအကဲဆိုတဲ့လူႀကီး ေက်ာင္းကိုလာေတာ့လဲ မခ်စ္ေသာ္လဲ ေအာင့္ခါနမ္း မေအာ္မေနရ "ဘဘဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ဘလာဘလာ က်မ္းမာပါေစ ခ်မ္းသာပါေစ " ဆိုတာမ်ိဳး လည္ပင္းကြဲေအာင္ ေလ့က်င့္ေအာ္ခဲ့ရဖူးတယ္။ (ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ေနာက္ဆံုး ၀တ္စံုျပည့္ေလ့က်င့္တဲ့ေန႔ပဲ ကြင္းထဲ ကြ်န္မမူးလဲလို႔ တကယ္လာတဲ့ေန႔မွာ မေအာ္လိုက္ရေတာ့ဘူး)။

ခု ႏွစ္ဆယ္ရာစု ေနာက္မ်ား ေခတ္မွာေတာ့ ကြ်န္မတို႔ စစ္ဗိုလ္ႀကီးေတြ မေျပာနဲ႔ စစ္သားေပါက္စေလးေတြကိုေတာင္ ရဲရဲလိုက္ျပဴး မႀကည့္ရဲေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ္ကေတာ့ "ငါကြ"ဆိုျပီး ျပဴးႀကည့္လိုက္တာက ခဏ။ သူတို႔က "ဒိန္း" ဆိုဆင္ျခင္မဲ့အရင္ ပစ္လိုက္မွ "အား" ေတာင္မေအာ္ႏိုင္ပဲ ရန္ေတာင္ ေတြ႕ခ်ိန္ရလိုက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ခုဆိုကြ်န္မ ေကာ့ေကာ့ ေကာ့ေကာ့လဲ မေလွ်ာက္ရဲေတာ့ပါဘူး။ ကြ်န္မေႀကာက္တက္လာပါျပီ။ ကြ်န္မကို ကာကြယ္ေပးမဲ့ အေဖလဲ မရွိေတာ့ပါဘူး။

အေဖ

-ႀကယ္ေႀကြခ်ိန္ဆုေတာင္းတိုင္းသာ ဆုေတာင္းၿပည့္မယ္ဆိုရင္
ၿမန္မာၿပည္မွာ ထမင္းငတ္ေသတဲ့သူေတြ ရွိလာမွာမဟုတ္ဘူး အေဖ။

-ၿပည့္ခဲ့ရင္ေတာင္ ဘုရားေပးတဲ့ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္က မ်က္စိတစ္မွိတ္ပါပဲ။
အဲဒီေတာ့ ႀကယ္ေႀကြတာ ထိုင္ေစာင့္ေနမဲ့အစား လက္ေတြ ့က်က်ရင္ဆိုင္ႀကရေအာင္လား။

-ႀကယ္ေႀကြၿခင္းဟာ ေနာင္တပါပဲ အေဖ။ လြန္သြားမွ သိရတာမ်ိဳးေလ။
လြယ္သလို လႈပ္ရွားေနႀကၿပီး လြန္မွေနာင္တရတက္တာ လူ ့သဘာ၀မို ့
ဘယ္သူ ့ကိုမွအၿပစ္မေၿပာရဲသလို ကိုယ္တိုင္လဲ ေနာင္တ တေပြ ့တပိုက္နဲ ့မို ့ပါ။

-ေက်ာင္းသြားခါနီးမွ လိုက္ႏိုးရင္း ၀ီရိယမရွိတဲ့ကေလးေတြလို ့
အေဖ့ရဲ့ ေစတနာအၿပည့္နဲ ့ စကားသံကို သမီးတို ့ နားညည္းခဲ့ဖူးႀကပါတယ္။

-ပန္းခင္းတဲ့လမ္းမွာ မေလ်ာက္ႏိုင္ေစခဲ့ေပမဲ့
နင္းလိုက္တိုင္းဖ၀ါးေအာက္က အိစက္တဲ့အထိအေတြ ့ဟာ အေဖ့ ႏွလံုးသားကို ခင္းခဲ့တာဆိုရင္ေတာ့
ဒီေနာင္တတစ္ခုနဲ ့တင္ သမီးတို ့ေသသင့္ပါတယ္။

-အေဖ့ရဲ့ ဂရုစိုက္မႈကိုသာ တရားလြန္ခံယူခ်င္ေနခဲ့ၿပီး
အေဖ့စိတ္ခ်မ္းသာမႈအတြက္က်ေတာ့ ေသနတ္ပစ္တိုင္း ကစားဖို ့ေလာက္ေတာင္ စိတ္မ၀င္စားခဲ့ပါဘူး။

-အေဖ မစားရက္ပဲ ေႀကြးခဲ့တဲ့ အစားအေသာက္ေတြက အရသာပိုရွိခဲ့ပါတယ္။

-အေဖမသံုးရက္ပဲေပးခဲ့တဲ့ အသံုးအေဆာင္ေတြက ပိုအသံုး၀င္ခဲ့ပါတယ္။

-အေဖ သိပ္ခ်စ္တဲ့ သားသမီးေတြက အေဖ့ကိုလဲ သိပ္ခ်စ္ခဲ့ပါတယ္ အေဖ။
ဆိုးဆိုးရြားရြားႀကီးကို အေဖ့ခံစားခ်က္ကို မသိတက္ခဲ့တာတစ္ခုပါပဲ။

-အခုဆိုရင္ ေက်ာင္းမသြားခင္ အေဖမထခင္ထၿပီး
အေဖ့အတြက္ မနက္စာေလးခ်က္ေပးခ်င္တယ္ အေဖ။

-အေဖ ေၿခခ်ရာလမ္းတစ္ေလ်ာက္မွာ သမီးတို ့လက္ဖ၀ါးေတြကို ခုခံလို ့
အေဖ့ ႏွလံုးသားကို ေအးခ်မ္းေစခ်င္တယ္ အေဖ။

-ၿဖစ္ႏိုင္ရင္ သမီးတို ့သိပ္ခ်စ္တဲ့အေဖ့ဆီက အၿပံဳးေလးတစ္ခုရဖို ့အေရး
သမီးအရာရာနဲ ့ရင္းၿပီး ေပးဆပ္ရဲေနၿပီ အေဖ။

-ဒါေပမဲ့...............................................
...............................................................

-ဒါေပမဲ့ သမီးဆုေတာင္းဖို ့ အသင့္မၿဖစ္ခင္မွာပဲ
ႀကယ္ကေလးကေတာ့ မ်က္စိေရွ့က ေႀကြေပ်ာက္သြားၿပီးပါၿပီ အေဖ။

အေမႏွင့္ ဧရာ၀တီ

အမိေၿမေရ
ၿဖစ္ၿပီး ပ်က္တဲ့ သေဘာတရားကို ေ၀းတေၿမက သက္ေသၿပလိုက္တာလား
ကြ်န္ေတာ့ကိုပဲ စိန္ေခၚတာလား။
ဘာဆိုဘာမွ မတက္ႏုိင္တဲ့ ဘ၀မွာ
ကြယ္ရာသြား အသံေကာင္းဟစ္တယ္ပဲ အေမေၿပာမလား။

မ်က္ရည္တိုင္းကို မဆည္ႏိုင္ေပမဲ့
သူမ်ားေၿမမ်ားခံစားၿပီးေတာ့
လက္လွမ္းမွီတဲ့ အေမ့သားသမီးတိုင္းကို စံစားေစခ်င္တယ္ အေမ။
အေမ့ရင္ကို ေၿခစံုကန္တာမဟုတ္ရပါဘူး။

လူမဆန္သူတခ်ိဳ ့ရဲ့ အက်ည္းတန္တဲ့ ရက္စက္မႈေအာက္မွာ
အေမ မက်ဆံုးလိုက္ပါနဲ ့။
အေမ့ အလွတရား သဘာ၀အားမာန္မ်ားနဲ ့
ဆက္လက္စိမ္းလန္းေနေပးပါ အေမ။

သနားစရာ ေကာင္းတဲ့ လူမမယ္သားသမီးေတြအတြက္
အေမမပ်က္သုဥ္းလိုက္ပါနဲ ့။
ကြ်န္ေတာ္တို ့ အေမ့ကိုၿပန္လည္ကယ္တင္ႏိုင္မွာပါ..

ၿမင့္ၿမတ္လွစြာေသာ ဘုရားေရႊတိဂံု၊
ကြ်န္ေတာ္တို ့ရဲ့ အသက္ေသြး ဧရာ၀တီႏွင့္တကြ
အေမ့သဘာ၀အလွတရားအားလံုး မေပ်ာက္ပ်က္ေစဖို ့
ကြ်န္ေတာ္တို ့ ၿပန္လာမွာပါ အေမ
အေမ့ သားသမီးအားလံုး အိမ္ၿပန္လာမွာပါ။

ps. ကြ်န္မ အေမႏွင့္ဧရာ၀တီ ကဗ်ာေလးကိုေရးခဲ့တာ (၁၅.၀၆.၂၀၀၆) လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ႏွစ္ေက်ာ္က။ အသက္ေသြး ဧရာ၀တီ.. အသက္ေသြးေတြနဲ႔ အက်ည္းတန္သြားခဲ့ရတဲ့ ဧရာ၀တီရယ္။

ေတြးမိေတြးရာ

ဒီပံုေလးကို ဘယ္သူရဲ့ စိတ္ကူးနဲ႔ ဘယ္သူက ပံုေဖာ္ခဲ့လဲေတာ့ မသိပါ။ စိတ္ကူးေလးကလဲ ေကာင္းပါတယ္။ ဂုဏ္ျပဳထိုက္တဲ့သူကို ဂုဏ္ျပဳျခင္းေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုႀကည္ေခတ္ ဆိုတာနဲ႔ ျပည္သူေတြ ေကာင္းစားေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အသိက ဦးေႏွာက္ထဲ တန္းေပၚလာတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီပိုက္ဆံပံုအတိုင္းျဖစ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ မလြယ္ဘူးရွင့္။ စစ္အစိုးရေခတ္မွာ ၁၀၀၀ တန္သံုးေနရာက အေမစုတက္မွ ၅၀၀၀ တန္ေခတ္ေရာက္ရေတာ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကြန္မတို႔ ျမန္မာျပည္ေနာင္ေရးက ရင္ေလးစရာပဲ။ ကြ်န္မတို႔ အရင္လို အေႀကြေစ့ေလး ေတြ က်ပ္စိေလးေတြ ျပန္သံုးရတဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးကို ျပန္သြားႀကမယ္ေလ။ ကြ်န္မေတာ့ မွီလိုက္ေသးတယ္။ ၄တန္းေလာက္ထိထင္တယ္။ က်ပ္ေစ့ေလးေတြ သံုးခြင့္ရလိုက္ေသးတယ္။ ဆန္တစ္ျပည္ တစ္က်ပ္ ၂က်ပ္ေလာက္ေခတ္ကိုပဲ ျပန္တူးေဖာ္ရေအာင္ရွင္။ ၅၀၀၀ တန္ေတာ့ ကိုင္မသံုးပါရေစနဲ႔။ ၁၀၀၀ တန္ေတာင္ ဒီေလာက္ေခတ္ပ်က္ေနတာ။