Friday, November 28, 2008

ကြ်န္မနဲ႔ ေယာက်ၤားနဲ႔မိန္းမ

ကြ်န္မက မိန္းမ၀ါဒီတစ္ေယာက္လည္းမဟုတ္ပါဘူး.. မိန္းကေလးမွေကာင္းတယ္.. မိန္းကေလးမွမွန္တယ္ဆိုတဲ့ အတင္းကန္႔လန္႔တိုက္ ေတြးေခၚေနတဲ့ သူတစ္ေယာက္လဲ မဟုတ္ပါဘူး.. ကြ်န္မအယူအဆအေနနဲ႔ ေယာက်ၤား မိန္းမဆိုတဲ့ Gender ၂ခုထဲ (ထိုင္းက third gender ေတြကေတာ့ ခြ်င္းခ်က္ေပါ့ေလ) ႀကည့္ျပီးမဆံုးျဖတ္တက္ဘူး.. အားလံုးဟာ လူတစ္ဦးခ်င္းဆီနဲ႔ပဲ ဆိုင္တယ္ ထင္တာပဲ... ကြန္မ ဗုုဒၶျမတ္စြာဘုရားကို ကိုးကြယ္ပါတယ္.. ကြ်န္မ အေဖ့ကို သိပ္ခ်စ္ပါတယ္..ကြ်န္မမွာ ေယာက်ၤားေလးသူငယ္ခ်င္းအလြန္မ်ားပါတယ္.. ဒါေပမဲ့ ပက္၀န္းက်င္ရဲ့ ေယာက်ၤားမိန္းမ အေပၚမွာ ခြဲျခားထားတဲ့ သေဘာတရားေတြကေတာ့ ကြန္မကို အေတာ္စိတ္ပ်က္ေစတယ္။

ေယာက်ၤားေလးေျပာေတာ့သတင္း ... မိန္းကေလးေျပာေတာ့အတင္း။
ေယာက်ၤားေလး ေဆးလိပ္အရက္ေသာက္ေတာ့ အလုပ္ပင္ပန္းလို႔ ... မိန္းကေလးေသာက္ေတာ့ မိန္းမပ်က္။
ေယာက်ၤားေလးဆိုးေတာ့ သားေယာက်ၤားေလးပဲ မထူးဆန္းပါဘူး ... မိန္းကေလးဆိုးေတာ့ မိန္းမတန္မဲ့ေအ။
ေယာက်ၤားေလး ပိုက္ဆံျဖဳန္းေတာ့ အေပါင္းအသင္းနဲ႔ဆံုေတာ့လဲ ... မိန္းကေလးသံုးေတာ့ စီစီစစ္စစ္မရွိဘူး။
ထားလိုက္ပါ။ ဒါေတြကေတာ့ အဓိက ျမန္မာျပည္ကလူေတြ သက္မွတ္တာေတြ။ ဆိုးတာက အိမ္ေထာင္ေရးေလာကမွာ ဒါမ်ိဳးအေတြးအေခၚေတြကို ဆြဲယူလာတက္တာ သိပ္ဆိုးတာပဲ။ ခုေခတ္ႀကီးမွာ အိမ္ေထာင္သည္မိန္းမလို႔ျဖစ္လာရင္ မိသားစု တာ၀န္ကို တစ္ဖက္တစ္လမ္းက ကူညီတဲ့အေနနဲ႔ အလုပ္ထြက္လုပ္ႀကရတယ္။ ေမာင္တစ္ထမ္းမယ္တစ္ရြက္ေပါ့ေလ။ ေဟာ ပိုက္ဆံရွာေတာ့ ေမာင္တစ္ထမ္းမယ္တစ္ရြက္၊ အိမ္အလုပ္လဲက်ေရာ ဒါမိန္းမအလုပ္တဲ့။ ကေလးထိမ္းဖို႔လဲ မိန္းမအလုပ္။ ႀကားထဲက သူတို႔ကို ျပဳစုရေသး။ ဒါက်ေတာ့ ေမာင္က ၀င္မထမ္းေတာ့ဘူးလား..။ မိန္းမက အလုပ္က ပင္ပင္ပန္းပန္းျပန္လာ အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ ကေလးထိမ္း.. အ၀တ္ေလွ်ာ္ .. ထမင္းဟင္းခ်က္.. ေယာက်ၤားက်ေတာ့ ေယာက်ၤားသဘာ၀ အိမ္ေရွ႔ခန္႔ခန္႔ႀကီးစာအုပ္ထိုင္ဖတ္ရင္ဖတ္ မဟုတ္ရင္ လဘက္ရည္ဆိုင္ အရက္ဆိုင္သြား။ ဒါေတာင္ ပိုက္ဆံရွာတာပဲ ေက်းဇူးတင္ရဦးမလိုလို။ တခ်ိဳ႔ေယာက်ၤားေတြက်ေတာ့ ပိုက္ဆံလဲမရွာ အိမ္အလုပ္က်ေတာ့လဲ မိန္းမအလုပ္ပဲ..။ ႏိုင္ငံေရးေတြေျပာျပီး ေဟးလား၀ါးလား လူတြင္က်ယ္လုပ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ဟုတ္လွျပီထင္ေနႀကတယ္..။ ဘယ္ေလာက္ပဲဟန္ေဆာင္ေကာင္းေကာင္း မိန္းမလုပ္စာထိုင္စားေနတဲ့ ေယာက်ၤား ဘယ္သူမွအထင္မႀကီးဘူး။

ေနာက္တစ္ခုက ကြ်န္မဖတ္ဖူးတဲ့ မဂၢဇင္းတစ္အုပ္ထဲမွာ အဲဒီလူကကုန္တင္ကားေမာင္းတယ္။ အေ၀းေျပးကားဆိုေတာ့ အိမ္က ထြက္ျပီဆို ၂ပတ္ေလာက္ႀကာတက္တယ္.။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ရယ္စရာတို႔ ေသာႀကာမဂၢဇင္းတို႔မွာ သေဘာၤသားအေတြ႔အႀကံဳေတြေရးတဲ့ သေဘၤာသားအျငိမ္းစား စာေရးဆရာတစ္ေယာက္။ သေဘာၤသားဆိုေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့။ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီႀကာတက္တာ။ ေဟာ.. အဲဒီမွာပဲ အဲ့ဆရာႏွစ္ေယာက္လံုးဟာ ေယာက်ၤားေလးဆိုတာ လိုအပ္တယ္ဆိုတဲ့ အေႀကာင္းျပခ်က္နဲ႔ မိန္းမတကာနဲ႔ ရႈပ္ပါတယ္။ ဒါေတြကို သူတို႔ကိုယ္တိုင္ကို လူတကာဖတ္တဲ့ မဂၢဇင္းထဲ ဂုဏ္ယူ၀ံ့ႀကြားစြာေရးထားတာပါ။ အိမ္ကမိန္းမကေတာ့ သူ႔ေယာက်ၤားေရးတာေတြပဲ မဖတ္တာလား။ ေႀကာက္လို႔ပဲ ညိမ္ခံေနႀကသလားေတာ့မသိဘူး။ ကြ်န္မေျပာခ်င္တာက လူႏွစ္ေယာက္ခြဲေနႀကရျပီဆို တစ္ေယာက္ပဲေ၀းတာလား.. က်န္ခဲ့တဲ့သူလဲ ေ၀းတာပဲ။ သူတို႔လိုပဲ မိန္းမေတြသာ ေနခဲ့ရင္ ေလာကမွာ လူသတ္မႈေတြကို တန္းစီေနမွာပဲ။ သေဘၤားသားမိန္းမေတြ ေဖာက္ျပန္တဲ့စာမ်ိဳးေတြ ခဏခဏဖတ္ဖူးတယ္။ အဲ့သေဘၤားသားေတြက်ေတာ့ေရာ ေဖာက္ျပန္တယ္လို႔မေခၚဘူးလား(သေဘၤာသားတိုင္းကိုမဆိုလိုပါ)။

ကြ်န္မတေလာက အေမနဲ႔ အေမ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ေလဆိပ္လိုက္ပို႔တယ္။ သူ႔ေယာက်ၤားနဲ႔ ကေလးေတြလဲ ပါတယ္။ အဲ့ဒီအန္တီတစ္ေယာက္ပဲ ျပန္တာပါ။ ၀ိတ္ေတြခ်ိန္ဖို႔လဲ ျဖစ္လာေရာ ထေရာ္လီေပၚကေန မိန္းမကအတင္းမႏိုင္မနင္းတစ္ေယာက္တည္းဆြဲခ်ျပီး ခ်ိန္။ တင္ေတာ့လဲ ထိုနည္းလည္းေကာင္း။ အေမတို႔ကပဲ မေနႏိုင္လို႔၀င္လုပ္ေပးရတယ္။ သူ႔ေယာက်ၤားကေတာ့ ေဘးမွာ မိန္႔မိန္႔ႀကီးလက္ပိုက္ျပီး ရပ္ႀကည့္ေနတယ္။ တုတ္တုတ္ေတာင္ မလႈပ္ဘူး.။ ကြ်န္မကလဲ အဲ့ခ်ိန္အနားမရွိေတာ့ အေမနဲ႔ အေမ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ျပန္ေျပာျပတာပါ.။ သူ႔ေယာက်ၤားသာ အဲလိုလုပ္လို႔ကေတာ့ အမႈံ႔ႀကိတ္ပလိုက္မယ္တဲ့။

အဓိကကေတာ့ လူတစ္ဦးခ်င္းဆီႀကည့္လို႔ ဒီလူစိတ္ထားေကာင္းတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေယာက်္ားမိန္းမ ခြဲျခားခ်က္ေတြထဲက ရုန္းမထြက္ႏိုင္သမွ် ဒီလူဟာ ေယာက်ၤားေကာင္းမျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ တစ္ခါတေလ ေယာက်ၤားေတြ သိသင့္တယ္ ထင္တယ္.။ သူတို႔အလုပ္လုပ္တာက တစ္ရက္မွာ ၈နာရီ.။ အလြန္ဆံုး ၁၂ နာရီ။ မိန္းမေတြမွာေတာ့ တစ္ရက္ကို ၂၅ နာရီေလာက္ လုပ္ေနရတယ္လို႔မ်ားေျပာရင္ ဒါပဲ မိန္းမေတြ ကိုယ့္ဘက္ကိုယ္ယက္တက္တာလဲ မိန္းမေတြလို႔မ်ား ျပန္ေျပာမလားမသိဘူး။

Thursday, November 20, 2008

ကြ်န္မ ေႀကာက္တက္လာျပီ

ကြ်န္မတို႔ငယ္ငယ္တုန္းက တပ္မေတာ္သားႀကီးေတြနဲ႔ ရန္ျဖစ္ဖူးတယ္။ ရွိလွမွ ကြ်န္မ အသက္ ၇ႏွစ္ေပါ့။ ကြ်န္မတို႔ ေက်ာင္းနဲ႔ စစ္တပ္၀န္းက ကပ္ရက္။ အလယ္မွာ ျခံစည္းရိုးေတာ့ ၂ထပ္ကာထားတယ္ထင္ရဲ့။ စစ္တပ္၀န္းထဲမွာ ဇီးခ်ိဳသီးပင္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုရွိတယ္။ ျခံစည္းရိုးက ၂ထပ္ဆိုေပမဲ့ သံဆူးႀကိဳးေတြနဲ႔ ကာထားတာဆိုေတာ့ ကြ်န္မတို႔ ကိုယ္လံုးေသးေသးေလးေတြအတြက္ေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ၀င္ထြက္ႏိုင္တယ္။ ေန႔လည္ခင္း ထမင္းစားခ်ိန္ဆို ကြ်န္မတို႔ေတြအဖြဲ႕လိုက္ႀကီး စပ္တပ္၀န္းထဲခိုးခုိး၀င္ျပီး ဇီးသီးေတြေကာက္ႀကတယ္။ တစ္ခါတေလ စစ္သားႀကီးေတြက ေတြ႕ေပမဲ့ မျမင္သလိုပဲ ေနေပးႀကပါတယ္။ မမွားဘူးဆို အဲ့နားက စစ္တပ္အိမ္သာေတြ ရွိတဲ့ဘက္နားပဲ။

တစ္ရက္ေတာ့ ကြ်န္မတို႔ ဇီးသီးေတြအလုအယက္ေကာက္ေနႀကတုန္း စစ္သားသံုးေလးေယာက္ေရာက္လာျပီး ကြ်န္္မတို႔ကို ေအာ္ေတာ့တာပဲ။ ကြ်န္မတို႔ကလဲ ကိုယ္ကလဲ မွားေသး။ အေျပာေတာ့မခံဘူးဆိုတာမ်ိဳး။ လူေတြကျဖင့္ စစ္သားႀကီးေတြ ခါးေလာက္ ရွိတယ္။ သူတို႔ တစ္ခြန္းႏွစ္ခြန္းပဲ ေျပာရေသး။ ကြ်န္မတို႔ျပန္ေအာ္တာ သူတို႔ ဘာမွကို ျပန္ေျပာခ်ိန္မရလိုက္ဘူး။ျပီးေတာ့ ေျပးႀကတာ ျခံစည္းရိုးနဲ႔ စကပ္ေတြလဲညိျပီးျပဲ။ ဖီးသီးေတြကေတာ့ တစ္လံုးမွ မက်က်န္ေစရဘူး။ အဲ့ေလာက္ အစားမက္ႀကတာ။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္လဲက်ေရာ ကြ်န္မတို႔ ဇီးသီးခိုးေကာက္တဲ့ လက္ေလးေတြ ဘယ္ႏွခ်က္လဲ မသိရိုက္ခံႀကရပါတယ္။ စစ္တပ္က ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကို လာတိုင္လို႔တဲ့။ ဒါလဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါပဲ။ ရိုက္ရိုက္ေပါ့။ တစ္ျပိဳင္ထဲေတာ့ ကတိေပးႀကတာပဲ ေနာက္ မလုပ္ေတာ့ပါဘူးလို႔။

အဲ.. ညေနက်ေတာ့မွ။ အဲဒီမွာ စေတြ႔ေတာ့တာပဲ။ အိမ္ေပၚလဲတက္ေရာ စစ္သားႀကီး(ဘိုႀကီးေတြလား မမွတ္မိေတာ့) ၃ေယာက္လား ေလးေယာက္လားမသိ။ အိမ္ေပၚမွာ ငုတ္တုတ္။ အဲ... ထိုင္ခံုေတြေပၚ ထိုင္ေနတာပါ။ေန႔လည္က ကြ်န္မတို႔ကို ေအာ္တဲ့ စစ္သားႀကီးေတြလဲ ပါရဲ့။ ဇီးသီး၀င္ေကာက္တာ ဒီစက္ရံုထဲက ကေလးေတြမွန္း ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးဆီကေန သိလိုက္ရလို႔တဲ့ေလ။ ကြ်န္မေတာ့ ဂရုေတာင္ မစုိက္ဘူး။ ေကာ့ေကာ့ ေကာ့ေကာ့နဲ႔ အိမ္ထဲ၀င္သြားလိုက္တယ္။ အေဖရွိတယ္ေလ။ အေဖရွိရင္ ကြ်န္မ ဘာမွမေႀကာက္ဘူး။ စစ္သားႀကီးေတြက စက္ရံုကိုလာတိုင္ေတာ့ အေဖ့ကို လာတိုင္ႀကတာကိုး။ အဲ့က်မွ သူတို႔လာတိုင္တဲ့ကေလးက အေဖ့သမီးမွန္းသိႀကတယ္တဲ့။ အဲ့ေတာ့လဲ သူတို႔က စစ္တပ္ဆိုတာ အႏၱရာယ္မ်ားလို႔ ကေလးေတြအတြက္စိုးရိမ္လို႔ သတိေပးရတာေပါ့။ အေဖ့ကိုလဲ ဆရာခ်င္းထပ္ေအာင္ ေခၚသြားႀကေသး။

အဲ့တုန္းက ဗိုလ္ႀကီးတစ္ေယာက္ဟာ အင္ဂ်င္နီယာအရာရွိတစ္ေယာက္ကို မေႀကာက္ေတာင္ ရိုေသသမႈရွိတယ္။ ေလးစားစိတ္ရွိတယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ျမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးဆိုတဲ့ ေပ်ာ္စရာနတၱိေနရာေတြကို ကြ်န္မတို႔ အေျခခ်ေနထိုင္လာတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ အေဖဟာလဲ ဘာမဟုတ္တဲ့ ဗိုလ္(တိတိက်က်ေျပာရရင္ေတာ့ ဗုိျပဳတ္)ဆိုတဲ့ ေျချပတ္တစ္ေယာက္ရဲ့ တိုက္ခိုက္မႈကို အလူးအလဲ ခံခဲ့ရဖူးတယ္။ ကြ်န္မတို႔လဲ ဗိုလ္ႀကီးေတြ ေသနတ္ႀကီးေတြနဲ႔ ယူနီေဖာင္းနဲ႔ လူေတြေတြ႕ရင္ ေခါင္းေလးငဲ့ျပီး ရင္တဒိန္းဒိန္းနဲ႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခဲ့ရတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ အႀကီးအကဲဆိုတဲ့လူႀကီး ေက်ာင္းကိုလာေတာ့လဲ မခ်စ္ေသာ္လဲ ေအာင့္ခါနမ္း မေအာ္မေနရ "ဘဘဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ဘလာဘလာ က်မ္းမာပါေစ ခ်မ္းသာပါေစ " ဆိုတာမ်ိဳး လည္ပင္းကြဲေအာင္ ေလ့က်င့္ေအာ္ခဲ့ရဖူးတယ္။ (ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ေနာက္ဆံုး ၀တ္စံုျပည့္ေလ့က်င့္တဲ့ေန႔ပဲ ကြင္းထဲ ကြ်န္မမူးလဲလို႔ တကယ္လာတဲ့ေန႔မွာ မေအာ္လိုက္ရေတာ့ဘူး)။

ခု ႏွစ္ဆယ္ရာစု ေနာက္မ်ား ေခတ္မွာေတာ့ ကြ်န္မတို႔ စစ္ဗိုလ္ႀကီးေတြ မေျပာနဲ႔ စစ္သားေပါက္စေလးေတြကိုေတာင္ ရဲရဲလိုက္ျပဴး မႀကည့္ရဲေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ္ကေတာ့ "ငါကြ"ဆိုျပီး ျပဴးႀကည့္လိုက္တာက ခဏ။ သူတို႔က "ဒိန္း" ဆိုဆင္ျခင္မဲ့အရင္ ပစ္လိုက္မွ "အား" ေတာင္မေအာ္ႏိုင္ပဲ ရန္ေတာင္ ေတြ႕ခ်ိန္ရလိုက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ခုဆိုကြ်န္မ ေကာ့ေကာ့ ေကာ့ေကာ့လဲ မေလွ်ာက္ရဲေတာ့ပါဘူး။ ကြ်န္မေႀကာက္တက္လာပါျပီ။ ကြ်န္မကို ကာကြယ္ေပးမဲ့ အေဖလဲ မရွိေတာ့ပါဘူး။